Een opgeruimd hoofd

She let go.

Without a thought or a word, she let go.
She let go of fear. She let go of the judgments.
She let go of the confluence of opinions swarming around her head.
She let go of the committee of indecision within her.

She let go of all the ‘right’ reasons. Wholly and completely,
without hesitation or worry, she just let go.
She didn’t ask anyone for advice. She didn’t read a
book on how to let go… She didn’t search the scriptures.
She just let go.

She let go of all of the memories that held her back.
She let go of all of the anxiety that kept her from moving forward.
She let go of the planning and all of the calculations about how to do it just right.
She didn’t promise to let go.

She didn’t journal about it.

She didn’t write the projected date in her day-timer.
She made no public announcement and put no ad in the paper.
She didn’t check the weather report or read her daily horoscope.
She just let go.

She didn’t analyse whether she should let go.
She didn’t call her friends to discuss the matter.
She didn’t do a five-step Spiritual Mind Treatment.
She didn’t call the prayer line.
She didn’t utter one word.

She just let go.

No one was around when it happened.
There was no applause or congratulations.
No one thanked her or praised her.
No one noticed a thing.

Like a leaf falling from a tree, she just let go.
There was no effort. There was no struggle.
It wasn’t good and it wasn’t bad.
It was what it was, and it is just that.

In the space of letting go, she let it all be.
A small smile came over her face.
A light breeze blew through her.

And the sun and the moon shone forevermore.

— Reverend Safire Rose

Nou zo… niet ik…. Ik veroordeel (onder andere mezelf) en verzamel, sleep van alles naar mijn nest, ik klaag over te druk zijn zonder keuzes te maken… Ik bespreek het met vrienden… En nu dan deze blog… Tja…

Misschien laat ik nóg niet los. Wat ik wel doe is genieten. Van mijn geworstel en mijn menselijkheid hierin. En ook van het hier beschrijven van mijn gedachteproces en acties of het ontbreken daarvan.

Thuis… dit is waar deze pagina wat mij betreft ook om draait. Hoe maak ik van mijn huis nog meer mijn thuis. Wat is daar voor nodig? 

Maar ook… Hoe kom ik nog meer thuis bij mezelf? Hoe maak ik mijn keuzes in het leven? En hoe voel ik me thuis in deze wereld? En bij die ander?

De ondertitel is: een “reis”verslag. Wat mij betreft hier geen verhalen van hoe het moet maar een open gesprek met mezelf over de keuzes die ik maak. Soms een gedicht om mijn gedachten te ordenen. Soms beelden die duidelijk maken wat ik doe. Wat houd ik vast en wat laat ik los. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben benieuwd.

Reis je met me mee?

Hartelijke groet,

Jolien

Naam: Jolien Plantinga (1975)

Lang heb ik gedacht goed te gedijen in chaos. Inmiddels ben ook ik een paar jaar wijzer en weet ik wel beter…. Er zijn al best wat delen in het leven waar ik orde in heb aangebracht. Of eigenlijk is er vooral één deel waar dat voor geldt. Mijn werkzame leven daar houd ik me strak aan de planning.

In de rest van mijn leven lukt dat vaak niet. Daarbij heb ik de neiging om geiten te verzamelen, hun namen te vergeten, ze soms te verwaarlozen en me daar schuldig over te voelen…

Mijn favoriete verhaal:

Er was eens een man. Hij woonde met zijn vrouw en kinderen in een heel klein hutje. Op een dag besloot hij dat het hutje toch echt te klein was voor hem en zijn gezin. Hij besloot om het te gaan bespreken met de Rabbijn. Deze beste man had een tip: koop een geit.

‘een geit?’ dacht de man. ‘maar we passen nu al bijna niet meer in het huis…..’

Edoch, hij beschouwde de rabbijn als een wijs man en kocht dus een geit.

Eenmaal thuis nam de geit heel veel ruimte in in het hutje. En naast dat hij er bijna niet bij paste tussen de schamele meubeltjes maakt hij ook nog geluid, stonk hij, scheet op de vloer en knabbelde aan de  meubels.

Een paar weken later was het basta. De man ging terug naar de rabbijn om zich te beklagen over de geit. Het was echt geen doen leven met die geit in huis. ‘Weet je wat jij moet doen?’ vroeg de rabbijn, ‘je moet je geit verkopen’.

Ook deze keer volgde de man het advies op van de rabbijn.

Na de verkoop kwam hij thuis. Zijn vrouw had de poep opgeruimd en de stank was weg.

Wat een zee van ruimte was er plots in het huis ontstaan.  

Metafoor….

De geit is natuurlijk een metafoor is voor van alles en nog wat. Het kan gaan over fysieke dingen die ik in huis haal. Afspraken die ik plan voor over een tijdje, omdat ik nu geen tijd heb maar het wel een leuk idee vindt. Toezeggingen aan diverse collega’s, vrienden, familie… en ga zo maar door.

Is deze website bijhouden dan geen geit?  Ehhh…. ja… dat is het wel.

Dat besef ik me terdege. Maar geiten brengen ook warmte en gezelschap… en ik kan veel van ze leren. Dit dagboek gaat dan ook over de leercurve die ik nog wil lopen. Aan het einde van dit jaar ga ik er vanuit dat dit geitje volwassen is en vrolijk verder kan dartelen in de geiten hemel.

Door wat hogere wiskunde en ander denk/zoekwerk toe te passen ben ik ,Jolien, als aardbewoner wel elders online vindbaar. Hier geen contact gegevens. Ik bedoel… Een geit is nog tot daar aan toe. Bedelen om voedsel ( lees extra acties) hier is niet mijn bedoeling…